Hangi mevsim olduğu önemsiz ey sevgili
Her gece hançer gibi yaralayan bir ayaz
Vuruyor yüreğimden, kanatıyor öylece
Yüreğini yüzüme kapatıp gittiğinde.
Sızıyorum umutla aralıksa penceren
Teselli oluyorum yüzün gülümseyince
Üşüyorum apansız perdeyi çektiğinde
Ağlıyorum gizlice sensiz gecelerime.
Bir başıma koyuşun değil beni ürküten
Dayanamayıp bir gün kapıma geldiğinde
Kalmayacak mecalim ve açılmaz belki de
Uçup gidiyor yıllar şu kocayan ömürde.
Özlemle bekliyorum bir gün gelsen sevgime
Hem kalırsın kim bilir ay düşürüp gönlüne
Çok bekletme ne olur kalmasın sensiz gece
Aykız'ım mavilenip şavkısın gökyüzünde.
Gebze, 1.1.2010, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Haziran 2013, Sayı:15
Tmolos Dergi etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
Tmolos Dergi etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
BEKLEYEN
Yaşlı bir ağaç rüzgârdan aldığı güçle silkeledi gözyaşlarını
Doğrultmaya çalıştı bükülen belini, omuzlarını dik tutmaya
Beklediği kuşlara yuva olsun diye biraz daha oydu bağrını
Yeniden barıştı içi içini yerken yine yardım eden kurduyla
Hep tek başınaydı, sessizce bekleyişi yüz yıla yaklaşmıştı
Uzaktan gelen bir atlı, mola verdiğinde dikivermişti oraya
Kara kışın ardından yeşerip uzandığında nasıl da şaşırmıştı
Göz alabildiğine ufka yaklaşan bozkırın ürküten yalnızlığına
Yağmurlar geldi sonra, karlar, arada güneş yakıp kavurdu
Her yıl rüzgâr kırdı dallarını, büktü belini tüm acımasızlığıyla
Kızmadı ona, sevdalı türküler getiriyordu her dokunuşunda
Ezgiler yüreğine doldukça gidesi geliyordu doğduğu diyarlara
Dost olmuştu büyüyen dallarının çatallarına yuva kuran kuşlarla
Onlardan öğrenmişti; anlatılmaz güzellikler yaşanırmış uzaklarda
Ben de görebilsem diye düşünmüştü, uçup gidebilsem kuşlarla
Uçmaya çabaladıkça kökleri daha sıkı sarılıyordu taşa - toprağa
Kalkmaya çalıştıkça uzuyordu boynu, nasıl da acıyordu kolları
Kucaklamaya çalıştığında gölgesine uzanıp kalan insanları
Büyüdükçe anladı, öyle sımsıkı sarılmıştı ki kökleri toprağına
Savrulup gidemezdi memleket türküleri söyleyen rüzgârla.
Gebze, 2009, ÜNSAL ÇANKAYA.
Tmolos Edebiyat, Ağustos 2013, Sayı:17
Doğrultmaya çalıştı bükülen belini, omuzlarını dik tutmaya
Beklediği kuşlara yuva olsun diye biraz daha oydu bağrını
Yeniden barıştı içi içini yerken yine yardım eden kurduyla
Hep tek başınaydı, sessizce bekleyişi yüz yıla yaklaşmıştı
Uzaktan gelen bir atlı, mola verdiğinde dikivermişti oraya
Kara kışın ardından yeşerip uzandığında nasıl da şaşırmıştı
Göz alabildiğine ufka yaklaşan bozkırın ürküten yalnızlığına
Yağmurlar geldi sonra, karlar, arada güneş yakıp kavurdu
Her yıl rüzgâr kırdı dallarını, büktü belini tüm acımasızlığıyla
Kızmadı ona, sevdalı türküler getiriyordu her dokunuşunda
Ezgiler yüreğine doldukça gidesi geliyordu doğduğu diyarlara
Dost olmuştu büyüyen dallarının çatallarına yuva kuran kuşlarla
Onlardan öğrenmişti; anlatılmaz güzellikler yaşanırmış uzaklarda
Ben de görebilsem diye düşünmüştü, uçup gidebilsem kuşlarla
Uçmaya çabaladıkça kökleri daha sıkı sarılıyordu taşa - toprağa
Kalkmaya çalıştıkça uzuyordu boynu, nasıl da acıyordu kolları
Kucaklamaya çalıştığında gölgesine uzanıp kalan insanları
Büyüdükçe anladı, öyle sımsıkı sarılmıştı ki kökleri toprağına
Savrulup gidemezdi memleket türküleri söyleyen rüzgârla.
Gebze, 2009, ÜNSAL ÇANKAYA.
Tmolos Edebiyat, Ağustos 2013, Sayı:17
YAĞMURUN SEVDİĞİ GÖL
Yağmurun sevdiği göl
Dur buradayken
Çok uzaklaşma
Yabancılaşma
Öfkem bulutta,
Bulut burnumda
Sabrımla besliyorum
Suskunluğumu
Canımla eğliyorum
Fırtınaları
Uçurduğunda
Gel kollarıma
Gönlüm bir nara düşer
Yağmur bir nara
Gönlüm kırılır
Nar tanelenir
Yağmur dökülür
Göl harelenir
Unuttuğunda
Göl unutsa
Ben unutmam
Sevdiğini
Yağmurun
Kalbimde üşüyen damlalarıyla
Gebze, 25.2.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mart 201 Sayı: 24
Dur buradayken
Çok uzaklaşma
Yabancılaşma
Öfkem bulutta,
Bulut burnumda
Sabrımla besliyorum
Suskunluğumu
Canımla eğliyorum
Fırtınaları
Uçurduğunda
Gel kollarıma
Gönlüm bir nara düşer
Yağmur bir nara
Gönlüm kırılır
Nar tanelenir
Yağmur dökülür
Göl harelenir
Unuttuğunda
Göl unutsa
Ben unutmam
Sevdiğini
Yağmurun
Kalbimde üşüyen damlalarıyla
Gebze, 25.2.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mart 201 Sayı: 24
YALNIZLIK
Yalnızlık böyle bir şey.
Avuçlarında titreyen kederlerle
Üşümesin diye hohladığın serçeler
Uçup da gidiveriyor ısındığında.
Çökekalıyorsun yüreğinde bin hüzün
Gel de uç uçabilirsen arkasından özgürce
Düşlerini takıp peşine.
Yalnızlık böyle bir şey
Kalakalıyorsun gözlerinde özlemle.
Kırpıştırmaya bile kıyamazken kirpiklerini
Gözlerini nakşederken yüreğe
Sesin üşüyüveriyor birden
Sedası tükenince.
Aynı göğün altında yağmur olunur mu ki
Aynı göğün altında bir çift kırlangıç
Aynı göğün mavisinde ak bulut.
Olunur mu bir gün bin umut
Değmeyecekse kendiliğinden sevgi
Bir esinti gibi ellerine.
Yalnızlık böyle bir şey işte.
Düşleyebilmek tüm güzellikleri onunla
Düşleyekalmak sevinci sisler içinde.
Aynı gökte sevişen iki yıldız olup
Aynı duraktan kalkan iki otobüste başlayıp
Yolculuğun bittiğini görüvermek farklı yönlerde.
Sonunda ağlayakalmak bir başına düşler yitince
Gebze, 8.7.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Ekim 2014, Sayı:31
Avuçlarında titreyen kederlerle
Üşümesin diye hohladığın serçeler
Uçup da gidiveriyor ısındığında.
Çökekalıyorsun yüreğinde bin hüzün
Gel de uç uçabilirsen arkasından özgürce
Düşlerini takıp peşine.
Yalnızlık böyle bir şey
Kalakalıyorsun gözlerinde özlemle.
Kırpıştırmaya bile kıyamazken kirpiklerini
Gözlerini nakşederken yüreğe
Sesin üşüyüveriyor birden
Sedası tükenince.
Aynı göğün altında yağmur olunur mu ki
Aynı göğün altında bir çift kırlangıç
Aynı göğün mavisinde ak bulut.
Olunur mu bir gün bin umut
Değmeyecekse kendiliğinden sevgi
Bir esinti gibi ellerine.
Yalnızlık böyle bir şey işte.
Düşleyebilmek tüm güzellikleri onunla
Düşleyekalmak sevinci sisler içinde.
Aynı gökte sevişen iki yıldız olup
Aynı duraktan kalkan iki otobüste başlayıp
Yolculuğun bittiğini görüvermek farklı yönlerde.
Sonunda ağlayakalmak bir başına düşler yitince
Gebze, 8.7.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Ekim 2014, Sayı:31
ÜŞÜRKEN
Üç gün ara ver diyordum dilimde türkü,
Üç gün ara ver,
Dayanma gücümüz kalmadı çünkü.
Şimdi hep Soma'dır ölüm, hem de çok Soma.
Acısı som, kendisi som, karası som a!
Altın değil sükut, konuşmak gümüş.
Kara elmas paramparça avuçlarımda,
Umut olur her parçası isyana.
Dayanmak zulüm!
Katlanmak zulüm!
Ölüm!
Eşitle kalbimde acıyı artık!
Gebze, 16.5.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Haziran 2014, Sayı:27
Üç gün ara ver,
Dayanma gücümüz kalmadı çünkü.
Şimdi hep Soma'dır ölüm, hem de çok Soma.
Acısı som, kendisi som, karası som a!
Altın değil sükut, konuşmak gümüş.
Kara elmas paramparça avuçlarımda,
Umut olur her parçası isyana.
Dayanmak zulüm!
Katlanmak zulüm!
Ölüm!
Eşitle kalbimde acıyı artık!
Gebze, 16.5.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Haziran 2014, Sayı:27
KUŞLARLA BİR
Gökyüzü pus ağıyor denizin mavisine,
Martılar doymanın telaşı ötesine.
Kanat vuruyorlar rüzgârın ellerine,
Teşekkür niyetine.
Gün dönüyor geceye,
Mevsim dönüyor diğerine,
Kuşlar örnek oluyor yaşam gailemize.
Gözlerimiz dalıyor ufuklar ötesine,
Düşlerimiz yanıyor ömrün tez geçişine.
Aşk da bitiyor yazın bittiği gibi,
Özlem nüksediyor kış öncesinde.
Uçup da gitme özlemi çok uzaklara.
Uçmalı gerçekten, ezber edip göç yollarını.
Turnalarla yarışıp, geçip kırlangıçları,
Şeker söyler, bal söyleriz
Bulunca sılamızı.
Yâr karşılar, selam alır, kurduysak yuvamızı.
Kuşlarla bir, düşlerle bir uyusak,
Uyusak hiç uyanmasak...
Olmaz olmaz!
Düş bile çok,
Uyanırız çığlık çığlık,
Deniz üşümeye başlar.
Kuş olsak bahtımız yine karadır,
İlk karla düşeriz boş sahillere,
Sapanıyla vuracak çocuk kalmasa bile!
Gebze, 13.10.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Ocak 2015, Sayı:34
Martılar doymanın telaşı ötesine.
Kanat vuruyorlar rüzgârın ellerine,
Teşekkür niyetine.
Gün dönüyor geceye,
Mevsim dönüyor diğerine,
Kuşlar örnek oluyor yaşam gailemize.
Gözlerimiz dalıyor ufuklar ötesine,
Düşlerimiz yanıyor ömrün tez geçişine.
Aşk da bitiyor yazın bittiği gibi,
Özlem nüksediyor kış öncesinde.
Uçup da gitme özlemi çok uzaklara.
Uçmalı gerçekten, ezber edip göç yollarını.
Turnalarla yarışıp, geçip kırlangıçları,
Şeker söyler, bal söyleriz
Bulunca sılamızı.
Yâr karşılar, selam alır, kurduysak yuvamızı.
Kuşlarla bir, düşlerle bir uyusak,
Uyusak hiç uyanmasak...
Olmaz olmaz!
Düş bile çok,
Uyanırız çığlık çığlık,
Deniz üşümeye başlar.
Kuş olsak bahtımız yine karadır,
İlk karla düşeriz boş sahillere,
Sapanıyla vuracak çocuk kalmasa bile!
Gebze, 13.10.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Ocak 2015, Sayı:34
ÜLKE YANGIN YERİ
"Bu Yangın Yerinde" diyor şairim;
Madımak ve Temmuz
Bin dokuz yüz doksan üç' te
Kor olup düştüğünde
Yüreğimize.
Başka bir sözcük tanıma yetmeyince.
"Bu yangın yerinde" diyor şairim;
Bin dokuz yüz doksan üç' te
Şairler küle dönünce.
Ya şiir?
Yakıldı mı o ateşle?
O yangın küllendi mi?
Ah şair! Şiiri yaşamayı özendiren şair!
Yangın yeri şimdi GEZİ PARK' tan Taksim'e!
"Toplanıyor ölü arkadaşlar"
Toplananlar şiire duracaklar.
Bir çağ yanacak yine,
Bir tarih düşülecek küle, savrulan dizelere.
Yıllarca döne döne yeniden okuyacağız bu şiiri;
Yaşananlar her devirde uyacak yaşananlara.
Her devirde yalanın arkasına saklanan zalimler olacak.
Her devirde zalime alkış tutan zalimler.
Her devirde susarak onaylayanlar.
Ama direnenler olacak yine her devirde.
Kazananlar olacak, gönüllerinde güneş,
Yaşayıp görenler olacak, yaşayıp görecekler.
Yaşadık, yaşayacağız;
"Yalanla kirli havada
Güçlükle nefes alarak
.....
Korkağı, döneği, suskunu
Görüp de öfkeyle dolarak"
Ve elbet gün doğacak yeniden umutların üstüne.
Ve elbet kazanacak güneşi bekleyenler.
Çünkü;
"Yaşamak görevdir bu yangın yerinde
Yaşamak, insan kalarak"
Gebze, 14.06.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Şubat 2014, sayı:23
(*Bu Yangın Yerinde= Ataol Behramoğlu)
Madımak ve Temmuz
Bin dokuz yüz doksan üç' te
Kor olup düştüğünde
Yüreğimize.
Başka bir sözcük tanıma yetmeyince.
"Bu yangın yerinde" diyor şairim;
Bin dokuz yüz doksan üç' te
Şairler küle dönünce.
Ya şiir?
Yakıldı mı o ateşle?
O yangın küllendi mi?
Ah şair! Şiiri yaşamayı özendiren şair!
Yangın yeri şimdi GEZİ PARK' tan Taksim'e!
"Toplanıyor ölü arkadaşlar"
Toplananlar şiire duracaklar.
Bir çağ yanacak yine,
Bir tarih düşülecek küle, savrulan dizelere.
Yıllarca döne döne yeniden okuyacağız bu şiiri;
Yaşananlar her devirde uyacak yaşananlara.
Her devirde yalanın arkasına saklanan zalimler olacak.
Her devirde zalime alkış tutan zalimler.
Her devirde susarak onaylayanlar.
Ama direnenler olacak yine her devirde.
Kazananlar olacak, gönüllerinde güneş,
Yaşayıp görenler olacak, yaşayıp görecekler.
Yaşadık, yaşayacağız;
"Yalanla kirli havada
Güçlükle nefes alarak
.....
Korkağı, döneği, suskunu
Görüp de öfkeyle dolarak"
Ve elbet gün doğacak yeniden umutların üstüne.
Ve elbet kazanacak güneşi bekleyenler.
Çünkü;
"Yaşamak görevdir bu yangın yerinde
Yaşamak, insan kalarak"
Gebze, 14.06.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Şubat 2014, sayı:23
(*Bu Yangın Yerinde= Ataol Behramoğlu)
ÖYLEYDİ
İstiyordu ki kedersiz olsun günler;
Dünya barış dünyası olsun,
İnsanlar sevgi dolsun.
Değmesin kimsenin dizi taşlara,
Kader ağ örmesin yalnız kuşlara.
Olmadı!
Acımasızdı dünya;
"Taşa çaldı ayva ile narını"
Soldu rengi, ruhsarıysa kalmadı!
Öyleydi!
Acımasızdı dünya;
Vurdumduymazdı.
Aldırmazdı.
Aldırmadı!
İnanın aldırmadı!
Yalnız bir kuşun öldüğünü görmüştü keder;
Tuttu insan; gömdü kuşu yüreğine,
Yalnızlığı bekçi oldu mezara.
Olduğundan utanmayı düşünemedi kader.
Gebze, 7.4.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mayıs 2014, Sayı:26
Dünya barış dünyası olsun,
İnsanlar sevgi dolsun.
Değmesin kimsenin dizi taşlara,
Kader ağ örmesin yalnız kuşlara.
Olmadı!
Acımasızdı dünya;
"Taşa çaldı ayva ile narını"
Soldu rengi, ruhsarıysa kalmadı!
Öyleydi!
Acımasızdı dünya;
Vurdumduymazdı.
Aldırmazdı.
Aldırmadı!
İnanın aldırmadı!
Yalnız bir kuşun öldüğünü görmüştü keder;
Tuttu insan; gömdü kuşu yüreğine,
Yalnızlığı bekçi oldu mezara.
Olduğundan utanmayı düşünemedi kader.
Gebze, 7.4.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mayıs 2014, Sayı:26
O SEVGİLİ
Dalgındı, dağınıktı, birden bırakıp gitti.
Şöyle bir fotoğrafı kaldı yine albümde.
Gülüşü bir masada, gittiği patikada,
Geldiğini unutmuş adımları var daha.
Saçlarını savuran rüzgâr hâlâ dönüyor,
Boşluğunu imleyen avludaki ağaçta.
Bilerek mi bıraktı her sözcüğü arkaya?
Böyle uğulduyorlar dipsiz uçurumlarda!
Kimse bu kadar dağınık olmasın artık!
Derlemesi ayrı zor, toparlaması ayrı.
Ayrılması daha zor kalan anılar için;
Akan gözyaşlarıyla!
Gebze, 8.12.2012, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Aralık 2014, sayı:33
Şöyle bir fotoğrafı kaldı yine albümde.
Gülüşü bir masada, gittiği patikada,
Geldiğini unutmuş adımları var daha.
Saçlarını savuran rüzgâr hâlâ dönüyor,
Boşluğunu imleyen avludaki ağaçta.
Bilerek mi bıraktı her sözcüğü arkaya?
Böyle uğulduyorlar dipsiz uçurumlarda!
Kimse bu kadar dağınık olmasın artık!
Derlemesi ayrı zor, toparlaması ayrı.
Ayrılması daha zor kalan anılar için;
Akan gözyaşlarıyla!
Gebze, 8.12.2012, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Aralık 2014, sayı:33
YANSI
"sen beni gönlümce mutlu mu sandın
yalandan yüzüme gülen dünyada?"(Neşet Ertaş)
Renkler hep soluyor aynalar kırık,
Ay yine karanlık gün yine soğuk.
Eller yine titrek dudaklar gibi;
Dökülmüyor hecelere sevgiler.
Ona baktığımız an kadar ayna,
Bir hayal koyuyor gözyaşlarına.
Bakmayınca yansımıyor dünyaya;
Geçilmiyor gecelere sevgiler.
Kimi keser arkasından sevdayı,
Kimi yüze güler sevmez gönülden.
Dokunsan el gibi baksan gül gibi;
Saçılmıyor üzenlere sevgiler.
Yalan diyor tüm şarkılar aşklara
Ağlasan da boşa, sızlasan boşa
Neşet Usta el vereydin Aykız'a;
Seçilmiyor tezenemde sevgiler.
Gebze. 24.12.2013. Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat. Nisan 2014, Sayı:25
yalandan yüzüme gülen dünyada?"(Neşet Ertaş)
Renkler hep soluyor aynalar kırık,
Ay yine karanlık gün yine soğuk.
Eller yine titrek dudaklar gibi;
Dökülmüyor hecelere sevgiler.
Ona baktığımız an kadar ayna,
Bir hayal koyuyor gözyaşlarına.
Bakmayınca yansımıyor dünyaya;
Geçilmiyor gecelere sevgiler.
Kimi keser arkasından sevdayı,
Kimi yüze güler sevmez gönülden.
Dokunsan el gibi baksan gül gibi;
Saçılmıyor üzenlere sevgiler.
Yalan diyor tüm şarkılar aşklara
Ağlasan da boşa, sızlasan boşa
Neşet Usta el vereydin Aykız'a;
Seçilmiyor tezenemde sevgiler.
Gebze. 24.12.2013. Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat. Nisan 2014, Sayı:25
YAŞLANDIKÇA
Aşkta heyecan arar insan başında,
Yaş demini aldıkça, yaşar, aşkınca.
Çaylaklık komedyası gönendiremez,
Drama dönüşür trajik hırslar.
Alkış almaz oyunlar duygular savaştığında.
İki tarafı da vurur keskin kılıcı aşkın.
Aşkta duygular yenilmezdirler oysa.
Yarışa sürülen atların gamsızlığında,
Tökezler ıslığıyla uçurumların.
Düştükçe düşer içine çıkmazların da,
Yenilir insan kazanmayı umdukça.
Pes ettiği oyunların arenasında
Durup, dinginliği arar sonunda.
Gebze, 28.3.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mayıs 2013, Sayı:14.
Yaş demini aldıkça, yaşar, aşkınca.
Çaylaklık komedyası gönendiremez,
Drama dönüşür trajik hırslar.
Alkış almaz oyunlar duygular savaştığında.
İki tarafı da vurur keskin kılıcı aşkın.
Aşkta duygular yenilmezdirler oysa.
Yarışa sürülen atların gamsızlığında,
Tökezler ıslığıyla uçurumların.
Düştükçe düşer içine çıkmazların da,
Yenilir insan kazanmayı umdukça.
Pes ettiği oyunların arenasında
Durup, dinginliği arar sonunda.
Gebze, 28.3.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mayıs 2013, Sayı:14.
HIDRELLEZ MAVİLERİ
Hıdrelleze yaraşır manileme Tmolos'un doruğuna yakın Kırkoluk Çeşmesi bizzat görülüp, her oluğundan bir yudum su içilerek yazılmıştır... Salihli tarafından Tmolos Dağı tepesindeki o güzelim gölün kenarına kadar çıkılırken bir mola verilmişti çeşme başında... Gidenler Ödemiş yanından çıkarsa diğer yandan inip görsünler ve manileme geleneğine ve de Hıdrellez geleneğine bir selam verebilsinler dileğiyle, teşekkürler Tmolos Edebiyat.
Madem manilerim yayımlandılar, yazılışın anısı da gelsin paylaşım haberine... Şu hıdrellez... çocukluğum... bahar pikniği...ailelerin bir araya geldiği... komşuların, çocukların sevindiği...
Afyonkarahisar'da o Karahisar Kalesi'nin hemen eteklerinde badem ağaçları altında, çağlalar toplayarak sevinç demekti bana.
Sonra çok üzüldüm bir radyo haberiyle...Astılar diyordu spiker. İnsanın asılmasını anlayamadım... Nasıl olurdu ki ? Ölümle - gerçek anlamıyla ama- ilk tanışmamdı. Hiç tanımadığım o gencecik insanlar için ağladım.
Öfkeyle vatanı yıkacaklardı diyen de vardı, oh olsun diyen de... Ama saklıca ağlayan da vardı, yazık oldu diyen de...Ben ağladım. Nedenini bilmeden. Şimdi iyi biliyorum... Hiçbir şey eskisi gibi olmadı ondan sonra...
6 Mayıs...
Çok çok eskiden bu yana hıdrellez günü olarak kutlanırdı.
Dilekler dilenirdi bahardan.
Sevdadan yana, umuttan yana, işten yana, düşten yana...
Sonra onu kana buladılar.
Üç fidan.
İçimizi yakar durur.
Üç fidan.
Can yakmadılar.
Cana kıymadılar.
"ekmek kadar temiz, su gibi aydı" hepsi.
Tek dilekleri "Bağımsız Türkiye" ülküsü.
Yaşım küçüktü astıklarında, anlamadım ama ağladım.
Yaşasalar yaşatırlardı insanı ilkeleriyle, ülküleriyle.
Okudum ve anladım.
Genç okuyucuların çoğu bu tarihi bilmez.
Doğumlarından çok önce olup-bitmişti her şey.
İnsanca yaşamayı dilemek var ya...
İnsan onuruyla yaşamak-insanı onuruyla yaşatmak.
İşte oydu rüyaları.
Oydu sevdaları.
Onlara diledik, yaşatmadılar.
Bize insanca yaşamayı dilemek için.
Günü manilemeli.
Manileri yüksek sesle dilleyip.
Sevgiyle."
Demiştim üç yıl öncesi....6 Mayıs 2012 tarihinde.
Şimdi : Mani böyle mi olur denmezse...
HIDRELLEZ MAVİLERİ
Gül dibinde sevda dilemek say ki;
Kırk Oluk' tan su içmeye benzesin!
Hızır ve İlyas'a ulaşmak vakti;
Allanan pullanan güle benzesin!
Sevgiyle başlasın son manisine;
Aykız'ımın mavilenirken gönlü.
Tanrıdan dilesin ölmeyen aşkı;
Yaşarken yaşatsın ona son günü.
Manilerden mani beğensin sevgi.
Mavisine rüzgâr değen gül gibi.
Gidip gelip sarmalasın sevdiği,
Sevdasıyla; soldurmasın el gibi!
Gebze, 6.5.2012, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mayıs 2015, Sayı:38
(*Kırk oluk Salihli tarafından Tmolos Dağı çıkışında, efsaneleşmiş bir dilek çeşmesi.)
Madem manilerim yayımlandılar, yazılışın anısı da gelsin paylaşım haberine... Şu hıdrellez... çocukluğum... bahar pikniği...ailelerin bir araya geldiği... komşuların, çocukların sevindiği...
Afyonkarahisar'da o Karahisar Kalesi'nin hemen eteklerinde badem ağaçları altında, çağlalar toplayarak sevinç demekti bana.
Sonra çok üzüldüm bir radyo haberiyle...Astılar diyordu spiker. İnsanın asılmasını anlayamadım... Nasıl olurdu ki ? Ölümle - gerçek anlamıyla ama- ilk tanışmamdı. Hiç tanımadığım o gencecik insanlar için ağladım.
Öfkeyle vatanı yıkacaklardı diyen de vardı, oh olsun diyen de... Ama saklıca ağlayan da vardı, yazık oldu diyen de...Ben ağladım. Nedenini bilmeden. Şimdi iyi biliyorum... Hiçbir şey eskisi gibi olmadı ondan sonra...
6 Mayıs...
Çok çok eskiden bu yana hıdrellez günü olarak kutlanırdı.
Dilekler dilenirdi bahardan.
Sevdadan yana, umuttan yana, işten yana, düşten yana...
Sonra onu kana buladılar.
Üç fidan.
İçimizi yakar durur.
Üç fidan.
Can yakmadılar.
Cana kıymadılar.
"ekmek kadar temiz, su gibi aydı" hepsi.
Tek dilekleri "Bağımsız Türkiye" ülküsü.
Yaşım küçüktü astıklarında, anlamadım ama ağladım.
Yaşasalar yaşatırlardı insanı ilkeleriyle, ülküleriyle.
Okudum ve anladım.
Genç okuyucuların çoğu bu tarihi bilmez.
Doğumlarından çok önce olup-bitmişti her şey.
İnsanca yaşamayı dilemek var ya...
İnsan onuruyla yaşamak-insanı onuruyla yaşatmak.
İşte oydu rüyaları.
Oydu sevdaları.
Onlara diledik, yaşatmadılar.
Bize insanca yaşamayı dilemek için.
Günü manilemeli.
Manileri yüksek sesle dilleyip.
Sevgiyle."
Demiştim üç yıl öncesi....6 Mayıs 2012 tarihinde.
Şimdi : Mani böyle mi olur denmezse...
HIDRELLEZ MAVİLERİ
Gül dibinde sevda dilemek say ki;
Kırk Oluk' tan su içmeye benzesin!
Hızır ve İlyas'a ulaşmak vakti;
Allanan pullanan güle benzesin!
Sevgiyle başlasın son manisine;
Aykız'ımın mavilenirken gönlü.
Tanrıdan dilesin ölmeyen aşkı;
Yaşarken yaşatsın ona son günü.
Manilerden mani beğensin sevgi.
Mavisine rüzgâr değen gül gibi.
Gidip gelip sarmalasın sevdiği,
Sevdasıyla; soldurmasın el gibi!
Gebze, 6.5.2012, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Mayıs 2015, Sayı:38
(*Kırk oluk Salihli tarafından Tmolos Dağı çıkışında, efsaneleşmiş bir dilek çeşmesi.)
ACI YEŞİL BİBER
(Fatma Ebemin anısına)
Kaç adımdı toprağının çevresi
Küçücük ayağımla
İncitmeden dolaşıp karığında yolduğum otlarını yabani
Tulumbamızdan suyu testime çekip hani
Ardından damla damla suladığım bahçende yeşerirken domates,
Ötesine diktiğin patlıcanlar salkımca
Tombulundan giyinmiş morunu bahçıvanın.
Ah yakıyor dillerimi yalan bilmeyen hani
Acısıyla yeşil biber maruluyla ezilirken dürümünde yufkamın
Emeğinle büyüdüğüm, emeğinle sevindiğim günlerimi özledim.
Bir haşlanmış yumurtanın sarısını eklediğin taze yeşil soğanlı
Tadımında iştah açan doymalara alıştırdığın çocuk
Günlerimi özledim bir de hani.
Uykusuz kalışıma yanıp her gecesinde azıtıp gitme diye
Er akşamdan tutunup, yalvarıp, eteğine
"Ne olur beni de al, imece gecesine!"diyerek yanağımdan
Dökerken gözyaşımı silişin de aklımda
"Ama bu son!"deyişin...
Aklımda işte hani, fildişi tarağınla kırk beliğe örüşün
Kınalı yapıncağa benzeyen saçlarımı
Diktiğin üç eteğim, sallanan beliklerle köylü güzeli eden
Yemenim oyalanmış salkım salkım üzümle,
Küçücük önlüğüme çerez saklamışım ya
Tadı damağımdadır kaynatılan hediğin
Kazanına ateşi çatmayı da özledim.
Ama asıl ben senin türkülü dilleriyle değirmeni çevirip
Bulguru ayıklarken imece kızlarına
Pişirdiğin pilavla köpürttüğün ayranın yanına yumruk vurup
Yakıştırdığın hani, soğanın cücüğünü verişini özledim
Yanışı gözlerimin, akışı yaşlarımın işte ol sebeptendir.
Gebze, 30.5.2006, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Temmuz 2015, Sayı: 40
Kaç adımdı toprağının çevresi
Küçücük ayağımla
İncitmeden dolaşıp karığında yolduğum otlarını yabani
Tulumbamızdan suyu testime çekip hani
Ardından damla damla suladığım bahçende yeşerirken domates,
Ötesine diktiğin patlıcanlar salkımca
Tombulundan giyinmiş morunu bahçıvanın.
Ah yakıyor dillerimi yalan bilmeyen hani
Acısıyla yeşil biber maruluyla ezilirken dürümünde yufkamın
Emeğinle büyüdüğüm, emeğinle sevindiğim günlerimi özledim.
Bir haşlanmış yumurtanın sarısını eklediğin taze yeşil soğanlı
Tadımında iştah açan doymalara alıştırdığın çocuk
Günlerimi özledim bir de hani.
Uykusuz kalışıma yanıp her gecesinde azıtıp gitme diye
Er akşamdan tutunup, yalvarıp, eteğine
"Ne olur beni de al, imece gecesine!"diyerek yanağımdan
Dökerken gözyaşımı silişin de aklımda
"Ama bu son!"deyişin...
Aklımda işte hani, fildişi tarağınla kırk beliğe örüşün
Kınalı yapıncağa benzeyen saçlarımı
Diktiğin üç eteğim, sallanan beliklerle köylü güzeli eden
Yemenim oyalanmış salkım salkım üzümle,
Küçücük önlüğüme çerez saklamışım ya
Tadı damağımdadır kaynatılan hediğin
Kazanına ateşi çatmayı da özledim.
Ama asıl ben senin türkülü dilleriyle değirmeni çevirip
Bulguru ayıklarken imece kızlarına
Pişirdiğin pilavla köpürttüğün ayranın yanına yumruk vurup
Yakıştırdığın hani, soğanın cücüğünü verişini özledim
Yanışı gözlerimin, akışı yaşlarımın işte ol sebeptendir.
Gebze, 30.5.2006, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Temmuz 2015, Sayı: 40
RETİNAL BULUT
Ay ışığım
Gözümün bebeği
Ayın gözünden bakıyorsun dünyama
Dünyamızda sonbahar
Yağmur dolu bulutlar
Ah! Yine de kelebekler var.
Yanılmış kelebekler,
Mevsimini şaşırmış
Durmaksızın uçarlar
Sakla gözünün bebeğine
Bulutların altına, yağmur damlalarına
Değmesin o kanatlar
Kırpma sakın kirpiğini
Çırpındıkça yaralanır
Çırpındıkça yaralar.
Yanılmış kelebekler
Mevsimini şaşırmış
Uçar. Gözüme konar.
Gebze, 28.11.2012, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Haziran 2016. Sayı:51
Gözümün bebeği
Ayın gözünden bakıyorsun dünyama
Dünyamızda sonbahar
Yağmur dolu bulutlar
Ah! Yine de kelebekler var.
Yanılmış kelebekler,
Mevsimini şaşırmış
Durmaksızın uçarlar
Sakla gözünün bebeğine
Bulutların altına, yağmur damlalarına
Değmesin o kanatlar
Kırpma sakın kirpiğini
Çırpındıkça yaralanır
Çırpındıkça yaralar.
Yanılmış kelebekler
Mevsimini şaşırmış
Uçar. Gözüme konar.
Gebze, 28.11.2012, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Haziran 2016. Sayı:51
SÖZ OLA
Kimseyi kırmaya çaba gerekmez
Ölçmeden, biçmeden fırlarsa sözün
Kolayca kırılır can parçaları.
Zor olan başarmak kâlp kırmamayı.
Bu yüzden yüreğine barış ekmeli insan
Diline sevgiyi alıştırmalı.
Sevgisi tükenen tüketir dili,
Dilini sevgiyle barıştırmalı.
Küslüğün kahrına yeşermiyorsa
Dilini sevgiyle aşılamalı,
Bir dala aşılar gibi başka meyveyi.
Gönlünün kökünde özü olmazsa
Sevgiye aldanır aşı tutar mı?
Söz o ki aşk ile ede yarışı,
Söz o ki ahd olup, kura barışı.
Gebze, 25.6.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Temmuz 2016, Sayı:52
Ölçmeden, biçmeden fırlarsa sözün
Kolayca kırılır can parçaları.
Zor olan başarmak kâlp kırmamayı.
Bu yüzden yüreğine barış ekmeli insan
Diline sevgiyi alıştırmalı.
Sevgisi tükenen tüketir dili,
Dilini sevgiyle barıştırmalı.
Küslüğün kahrına yeşermiyorsa
Dilini sevgiyle aşılamalı,
Bir dala aşılar gibi başka meyveyi.
Gönlünün kökünde özü olmazsa
Sevgiye aldanır aşı tutar mı?
Söz o ki aşk ile ede yarışı,
Söz o ki ahd olup, kura barışı.
Gebze, 25.6.2014, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Temmuz 2016, Sayı:52
UNUTTUM EVET!
Çoktan unuttum senin için ağladığımı
Ölme diye dualarımdan önce,
Öldükten sonraki çaresizlikte.
Çoktan unuttum Ali İsmail bağışla beni,
Her gün bir başka yerde, başka nedenle
Öldürülen çocuklara ağlıyorum delice.
Seni unutmadım, ama bir düşün;
Ali ve İsmail yan yanaydı isminde,
Korkmaz' lığın yenilmişti kurbanlığa haliyle.
Parçalanmıştı adalet, koruyamadı yavrularını
Yerin dibine batsın siyaset, aç kurt gibiydi paryaları
Sırtlanlar masum sayılır iştahla kan içişlerinde.
Çoktan unuttum ağladığımı; ağlatanlarını görünce
İnsanlık utancından çıkamıyor yerin yüzüne.
Gebze, 11.7.2016, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Kasım 2016, Sayı:56
Ölme diye dualarımdan önce,
Öldükten sonraki çaresizlikte.
Çoktan unuttum Ali İsmail bağışla beni,
Her gün bir başka yerde, başka nedenle
Öldürülen çocuklara ağlıyorum delice.
Seni unutmadım, ama bir düşün;
Ali ve İsmail yan yanaydı isminde,
Korkmaz' lığın yenilmişti kurbanlığa haliyle.
Parçalanmıştı adalet, koruyamadı yavrularını
Yerin dibine batsın siyaset, aç kurt gibiydi paryaları
Sırtlanlar masum sayılır iştahla kan içişlerinde.
Çoktan unuttum ağladığımı; ağlatanlarını görünce
İnsanlık utancından çıkamıyor yerin yüzüne.
Gebze, 11.7.2016, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Kasım 2016, Sayı:56
İÇİMDE
Nasıl yaktığını bilmediğim bu ateş
Yıllardır sıcağıyla alevlenir içimde.
Hangi sözün çırasıydı, köze döndü hangisi
Ayıramam düşündükçe her birini alevlerin içinde.
Ya gülen gözlerin tuttu, ya gülümsemen yüzde
Ellerim üşümez oldu, alevlerin içimde.
Isınıverdi yüreğim sesini duyduğum gün,
Yanıp yanıp tükensem de alevlerin içinde.
Hep bir güne bağladım ya gelecek umudumu
Bekliyorum yana - söne, alevlerin içimde.
Yitirmedim umudumu buluşacağız o gün,
Bakacağız geleceğe, yana yana, alevlerin içinde.
Gebze,14.3.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Aralık 2016, Sayı:57
Yıllardır sıcağıyla alevlenir içimde.
Hangi sözün çırasıydı, köze döndü hangisi
Ayıramam düşündükçe her birini alevlerin içinde.
Ya gülen gözlerin tuttu, ya gülümsemen yüzde
Ellerim üşümez oldu, alevlerin içimde.
Isınıverdi yüreğim sesini duyduğum gün,
Yanıp yanıp tükensem de alevlerin içinde.
Hep bir güne bağladım ya gelecek umudumu
Bekliyorum yana - söne, alevlerin içimde.
Yitirmedim umudumu buluşacağız o gün,
Bakacağız geleceğe, yana yana, alevlerin içinde.
Gebze,14.3.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Aralık 2016, Sayı:57
KIŞ GELDİ YÜREĞİME
Kirpiklerimin ucundaki acıyı yazabilir miyim
Değdikçe bir fırtına keskinliğinde
Yaralar açıyor gözbebeğimden
Dolup dolup boşalan nehre
Döküldükçe çağlayan
Düştükçe cemre.
Ağırlığımca acıyı yüklenmiş titreyen ellerimi yazabilir miyim
Gittikçe uzaklaşıyorken sevdiğim gölgeler hayalimde
Bir duvar oluyor bir duvar daha bir duvar daha
Uzanıp da tutamadığım yerlerde soluyorlar
Geçilmeyen engellerim içimde
Büyüdükçe büyüyorlar
Düştükçe cemre.
Yüreğimdeki karşılığını bulamayan sevgileri yazabilir miyim
Anlattıkça, yaşadıkça büyüdüğünü meyveler büyürcesine
Hiç kimseyle artık bir bağı kalmasa bile hissettiğimi
Sararıp solduğunu geçen her saniyemde
Çürüdüğünü yapraklar gibi
Öldüğünü her nefesimle
Düştükçe cemre.
Biliyor musun yokluğun da kar olup yağdı düşlerime
Yazdığım her şiire ince bir sızı bulaştı
Beyaz bu nedenle de kederli yine
Her mevsimi kış oldu yüreğimin
Düştükçe cemre
Gebze, 28.2.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Nisan 2017, sayı :61
Değdikçe bir fırtına keskinliğinde
Yaralar açıyor gözbebeğimden
Dolup dolup boşalan nehre
Döküldükçe çağlayan
Düştükçe cemre.
Ağırlığımca acıyı yüklenmiş titreyen ellerimi yazabilir miyim
Gittikçe uzaklaşıyorken sevdiğim gölgeler hayalimde
Bir duvar oluyor bir duvar daha bir duvar daha
Uzanıp da tutamadığım yerlerde soluyorlar
Geçilmeyen engellerim içimde
Büyüdükçe büyüyorlar
Düştükçe cemre.
Yüreğimdeki karşılığını bulamayan sevgileri yazabilir miyim
Anlattıkça, yaşadıkça büyüdüğünü meyveler büyürcesine
Hiç kimseyle artık bir bağı kalmasa bile hissettiğimi
Sararıp solduğunu geçen her saniyemde
Çürüdüğünü yapraklar gibi
Öldüğünü her nefesimle
Düştükçe cemre.
Biliyor musun yokluğun da kar olup yağdı düşlerime
Yazdığım her şiire ince bir sızı bulaştı
Beyaz bu nedenle de kederli yine
Her mevsimi kış oldu yüreğimin
Düştükçe cemre
Gebze, 28.2.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Nisan 2017, sayı :61
VEDA MI?
Hazan veda mı
Çala kalem yaşamalara?
Alışamadım zorlu ayrılıklara
Sevmem dedim, sevmem hiç!
Geride bıraktığım her kapı açık aslında
Yürek aydınlığımca.
Ay doğan hanelere veda edersem
Ay mı doğar bir daha yalnızlığıma?
Gebze, 29.9.2006. Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, İki Aylık Edebiyat Dergisi, Mayıs-Haziran 2018, Sayı:72
Çala kalem yaşamalara?
Alışamadım zorlu ayrılıklara
Sevmem dedim, sevmem hiç!
Geride bıraktığım her kapı açık aslında
Yürek aydınlığımca.
Ay doğan hanelere veda edersem
Ay mı doğar bir daha yalnızlığıma?
Gebze, 29.9.2006. Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, İki Aylık Edebiyat Dergisi, Mayıs-Haziran 2018, Sayı:72
YELKENİNE KÜSEN DALGA GAZELİ
Uzak rüzgârların peşinde bulacaktı sonsuzluğu, ölümsüzlüğü,
Kaybolunca derinliğin içinde, kırıldı kolları yalıyara erince…
Su maviydi, bulutsuz gök maviydi, kuşların kanatları, sesleri hep maviydi,
Sonsuz umudunu yitirdiği gün, mavisiz limanına döndü son gayretiyle.
Hayli kırgın günlerle geçiyor ömrü, unuttuğu kadar değil arzuladığı,
Umudun rengini soldurdu küslük, palamar halkasını sabitledi demire.
Ağları, tahtaları çürüdü, yıkıldı serenleri, paslandı o yelkenli, yosunlarla bezendi,
Ölme diye çarptıkça çarptığı omurgası, kırılarak battı birden limanın ortasına.
Balıklar çok ürktü, planktonlar da, beyaz yelkenlinin son vuruşuyla,
Bulandı mendirek içinde yaşam, inciler döküldü, darıldı istiridye.
Küstü herkes, kırıldı ama alıştılar vuruşkan dalganın hoyratlığına,
Bir bağışlamayan dalgalar kaldı, dalganın küslüğü kendi içine.
Gebze,14.11. 2016. Ünsal Çankaya
Tmolos Edebiyat, Eylül 2017, Sayı:66
Kaybolunca derinliğin içinde, kırıldı kolları yalıyara erince…
Su maviydi, bulutsuz gök maviydi, kuşların kanatları, sesleri hep maviydi,
Sonsuz umudunu yitirdiği gün, mavisiz limanına döndü son gayretiyle.
Hayli kırgın günlerle geçiyor ömrü, unuttuğu kadar değil arzuladığı,
Umudun rengini soldurdu küslük, palamar halkasını sabitledi demire.
Ağları, tahtaları çürüdü, yıkıldı serenleri, paslandı o yelkenli, yosunlarla bezendi,
Ölme diye çarptıkça çarptığı omurgası, kırılarak battı birden limanın ortasına.
Balıklar çok ürktü, planktonlar da, beyaz yelkenlinin son vuruşuyla,
Bulandı mendirek içinde yaşam, inciler döküldü, darıldı istiridye.
Küstü herkes, kırıldı ama alıştılar vuruşkan dalganın hoyratlığına,
Bir bağışlamayan dalgalar kaldı, dalganın küslüğü kendi içine.
Gebze,14.11. 2016. Ünsal Çankaya
Tmolos Edebiyat, Eylül 2017, Sayı:66
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
