OYA
Yokluğunun boşluğunu örüyorum günlerdir.
Ruhum oyalanırken ilmekler karışıyor.
Sonsuzluğun ucunda tükeniyor bedenim.
Toprağı bir duaya açmaktan korkuyorum.
Kaçınca kötücül düşler görüyorum arada
Dahası karanlığa gece zincirliyorum.
İlmek ilmek oyalıyorum elimde yokluğunu.
Hayır olmuyor, olmuyor, olmayacak!
Bu boşluk kapanmıyor, kapanmayacak!
Ördükçe sökülüyor söküldükçe büyüyor!
Gebze, 7.8.2008, Ünsal Çankaya.
Ekin Sanat, Şubat, Mart, Nisan 2021, Sayı:167,168,169