DÜN GÜNLERİ POZİTİF BUGÜNLER DEĞİL!
Fotoğraf benim bir sokak fotoğrafçısının bakışına merakımın belgesi.
Arabı vardı bende, ondan bastırmıştım çok yıllar önce.
Bu dünyadaki ilk fotoğrafım. 23 Nisan 1961. Üç yaşıma yakınım.
Bayramlık giyinmişiz. Annem, ağabeyim, bir küçüğüm ve ben.
En küçüğümüz anne karnında, dört yaş büyüğüm ablam henüz köyde, babaannemin yanında.
İlkokul üçe geçtiğinde gelebildi o. Ben de bu fotoğraftan sonraki yıl ilkokula başlayana dek babaannemleyim.
Fotoğrafın aslı siyah beyaz. Şipşakçı amca dün gibi aklımda. Sokak, makine, gidişlerimiz bayram yerine.
23 Nisan dahil tüm bayramları izlemeye giderdik biz. O bayram sevincine eşlik etmeye.
Annem her bayram böyle bir fotoğraf sakladı bize.
Birer kopyasını mutlaka anneanneme ya da uzaklardaki teyzelerime, dayılarıma yollardı.
Onlardan da bize gelirdi anı saklayan fotoğraflar. Özlemi tazeleyip özlemi gidermeye.
Arabı olurdu o yıllar fotoğrafların. Saklayalım diye bize verirdi fotoğrafçılar.
İstediğimiz zaman bir görünür baskı için kullanılabilirdi.
Çok sonra dükkanlara girdi fotoğrafçılar, arşivlemeye başladılar numara verip.
Her ailede belleği iyi olan bir anlatıcı olur. Bizimkinde benim galiba. An ve anı saklamayı severim.
Anlatanlardan anılar dinlemeyi de. İçinde olduklarım anlatanın gidişine kadar koruma altındadır.
Salgın günlerinde köyümüzden o çocuk yıllarımda tanıdığım kaç yaşlı tanıdık insan öldü.
Kimi uzak akraba kimi konu komşu. Nasıl da üzüldüm gidişlerine.
Sorsam anlatacak insanlar azaldı işte.
O yıllara gidip şiire saklamasam olmazdı hislerimi.
Benden gayri anımsayacak kimse kalmadı köy günlerimi. Sağ kalan kardeşlerimle yaz günleri dışında.
Olumlu duygular güzel anılarla geliyor. Olumsuzlar eksilen fotoğraflarla. Kimi basılı, kimi değil.
Bu kareden bile annem ve ağabeyim gittiler... Onlar kadar eksildi belleğim de.
Ama sağız. Yaşıyoruz. Ümitle, ümitlerle!
Korumaya çalışıyoruz kendimizi.
Salgındaki virüs kırk kılık değiştirse de uzak tutmaya çalışıyoruz bedenimizi.
Evde kalmayı severim ben. Okurum, yazarım, işler ellerim durmadan tığ ve şişlerle.
Dikişler dikerim elde, giysiler onarır, tasarımlar çıkarırım ortaya.
Zaten az gezerdim, artık hiç gezmiyorum, çünkü son yıllarda sağlığım elverişsiz gezmeye.
Dün Günleri başlığı sevgili yeğenimin Az Önceki Oda kitabındaki şiirinden kısmen alınma.
Hepimizin anılarla bulduğu dünler vardır. Yol iz yok demiyoruz fotoğrafla belgeli ise.
İşte... Gidişimle bulduğum şiir. Şiirle anımsadığım fotoğraf. İkisi bir arada.
Afyonkarahisar diliyle söylenecek olursa kaymaklı ekmek kadayıfı bu durum.
Sağlığımıza yansıması da aynı güzellikte olsa diyorum.
NEGATİF
Pozitif olumluydu
Duyguların dilinde
Karamsardı negatif.
Salgın günlerindeyiz
Sevindik oluyoruz
Negatif denilince.
Öyle güzel kareler
Anımsarım günümden
Dünlerime gidince
Onlar unutulmaz ki
Anılara yol vardır
Fotoğraf içlerinde.
Yalnızca yüreğime
Çekmişim bazısını
Ne arabı olmuş
Ne de baskısı.
Gelemez artık güne
Göremez başka kimse
Yazmazsam bir şiire
Girmez hayale bile!
Gebze, 29.11.2020, Ünsal Çankaya
Gerçek Edebiyat.com, 30.11.2020.
