"Bu Yangın Yerinde" diyor şairim;
Madımak ve Temmuz
Bin dokuz yüz doksan üç' te
Kor olup düştüğünde
Yüreğimize.
Başka bir sözcük tanıma yetmeyince.
"Bu yangın yerinde" diyor şairim;
Bin dokuz yüz doksan üç' te
Şairler küle dönünce.
Ya şiir?
Yakıldı mı o ateşle?
O yangın küllendi mi?
Ah şair! Şiiri yaşamayı özendiren şair!
Yangın yeri şimdi GEZİ PARK' tan Taksim'e!
"Toplanıyor ölü arkadaşlar"
Toplananlar şiire duracaklar.
Bir çağ yanacak yine,
Bir tarih düşülecek küle, savrulan dizelere.
Yıllarca döne döne yeniden okuyacağız bu şiiri;
Yaşananlar her devirde uyacak yaşananlara.
Her devirde yalanın arkasına saklanan zalimler olacak.
Her devirde zalime alkış tutan zalimler.
Her devirde susarak onaylayanlar.
Ama direnenler olacak yine her devirde.
Kazananlar olacak, gönüllerinde güneş,
Yaşayıp görenler olacak, yaşayıp görecekler.
Yaşadık, yaşayacağız;
"Yalanla kirli havada
Güçlükle nefes alarak
.....
Korkağı, döneği, suskunu
Görüp de öfkeyle dolarak"
Ve elbet gün doğacak yeniden umutların üstüne.
Ve elbet kazanacak güneşi bekleyenler.
Çünkü;
"Yaşamak görevdir bu yangın yerinde
Yaşamak, insan kalarak"
Gebze, 14.06.2013, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Şubat 2014, sayı:23
(*Bu Yangın Yerinde= Ataol Behramoğlu)