KIŞ GELDİ YÜREĞİME
Kirpiklerimin ucundaki acıyı yazabilir miyim
Değdikçe bir fırtına keskinliğinde
Yaralar açıyor gözbebeğimden
Dolup dolup boşalan nehre
Döküldükçe çağlayan
Düştükçe cemre.
Ağırlığımca acıyı yüklenmiş titreyen ellerimi yazabilir miyim
Gittikçe uzaklaşıyorken sevdiğim gölgeler hayalimde
Bir duvar oluyor bir duvar daha bir duvar daha
Uzanıp da tutamadığım yerlerde soluyorlar
Geçilmeyen engellerim içimde
Büyüdükçe büyüyorlar
Düştükçe cemre.
Yüreğimdeki karşılığını bulamayan sevgileri yazabilir miyim
Anlattıkça, yaşadıkça büyüdüğünü meyveler büyürcesine
Hiç kimseyle artık bir bağı kalmasa bile hissettiğimi
Sararıp solduğunu geçen her saniyemde
Çürüdüğünü yapraklar gibi
Öldüğünü her nefesimle
Düştükçe cemre.
Biliyor musun yokluğun da kar olup yağdı düşlerime
Yazdığım her şiire ince bir sızı bulaştı
Beyaz bu nedenle de kederli yine
Her mevsimi kış oldu yüreğimin
Düştükçe cemre
Gebze, 28.2.2008, Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Nisan 2017, sayı :61