Zaman diyorum... Ne çok girdi şiirime.
Gelmişi geçmişiyle. Olmuşu olacağıyla.
Dönüp bakıyorum. Geçmemiş sanki.
Geçseydi böyle olmazdı diyorum.
Ne yaşanmışı ne yaşanacağı ne de şu anı.
Dönüp bakıyorum, özlemiş gibi.
Oradaki insanların hepsi (mi) iyiydi.
Orada yaşanan günler (mi) iyi.
Ama artık oralar çok değişti,
Orası bile orada değil belki.
'Geçmemiş Zaman' diyor İsa, son kitabında.
Ah arkadaşım, durgun göl mü bu,
Orada takılıp kalan zaman mı söyle?
Bellediğimiz gibi mi ezgi,
Belleğimizde gibi mi yaşananların hepsi?
Ne bir roman bu kurguladığın,
Ne öykü, abartısı yalanı olan.
Şiirdi yazdığın, gelip buldum dünlerimizi.
Yaşandı bunlar, yaşandı diyor, her dizesi.
Orası gerçekti, oralarda insan her şeydi.
Sözler duruyordu, aşklar da, taşlar da,
Verildiği gibi, yaşandığı gibi, atıldığı gibi.
Hiçbir şey değişmiyordu, durulmuş gibi.
Bu çağın acıları o zaman vurdu bizi.
Şimdiyse didikliyor yüreğimizi.
Ne çözebildik gönlümüzce,
Ne çözüldüler dünler bittikçe.
Çıktık, geldik bugüne, unutalım diyebilsek,
Çıkıp gelmiyor kalbimizde olanlar.
O günler ve insanlar o zaman çok gerçekti.
Yaşananlar, yaşanmayanlar gerçek.
Bakıyorum, içindeyim. Bakıyorum içimde.
Zaman diyorum, durup durup akıyor belki,
Belki hiçbir şey geçmiyor geldiği gibi!
Gebze, 4.6.2023, Ünsal Çankaya.
Çağdaş Türk Dili, Eylül 2023, Sayı:427
*İsa Küçük kitabı.
