OĞUL
Damla
Yağmur değildir elbet,
Habercisi de.
Yağmuru
Yüzündeki bulutlar
Göz bebeğine toplanınca bilirim.
Dilerim ki dağılır esen yel ile,
Dilerim gülüş konar göz bebeğine.
Yaz, kış, bahar, güz...
Ömrünün her deminde
Güllerin neşeye açılsın derim.
Bir sevdiğin olsun, sevgisiyle yaşatan
Ömrünün hiçbir günü ram olmasın kedere
Ağmasın bulutların, sakın dönmesin sele!
Gebze, 20.7.2017. Ünsal Çankaya.
Edebiyat Nöbeti, Mayıs Haziran 2023, Sayı: 46
O başka bir alanda paylaştığı için iznini almadığımdan buraya eklemeyeceğim o çok güzel haiku demetini. Ve anne-babanın elleri arasında kuşkuşlanarak uçan o çocuğun görüntüsü ardına gittiğim o çocukluk zamanda tavandan asılıp-ayakları yere değerek küçük adımlarla zıplayabileceği hoppalacık aklıma geldi hemen.
Çocukluğumuzda bizi taşımaz olan ama kardeşlerimizi avutmak için bizim de zar-zorla kucaklayıp içine oturtmaya çabaladığımız-çocuğun iki bacağını dışarı sarkıtmasına olanak veren -bir tür zıplayan heybe diyebileceğim oyuncağa anne kundaktan kurtulmuş, ama emeklediği için de o hali hep daha çok tehlike yaratan çocuğunu bindirir ve uzaktan gözeterek ev işlerini tamamlardı.
Çocuğun kendi kendine oyalanması yanında bacak kasları da gelişirdi, dikkat ve ritim duygusu da.Çünkü belli bir ritimle zıplamazsa oyuncak işlevsiz kalırdı, döndürür başını tehlikeli olabilirdi ya da istenmeyen salınımlarla zıplattığı için dengesi bozulurdu çocuğun... Dengesi bozulan bir çocukluk hiç iyi değildir. Büyüdükçe dengesizleşebilir, yaşamında ritim duygusu taşımayanlar yer aldıkları toplumda da salınımı bozacak kadar dengesiz davranabilir... belki... belki de değil... ama masal zamanlardı çocukluklarımızın yaşandığı zamanlar, şimdi kimse masal dinlemiyor izlemek varken üç boyutta.
BİR VARKEN
hoppalacığa bindiren annesinin toramanıdır
omuzunda boy aldığı babasının küçük kopyası
zıplar havaya yukarlardan baktığı dünya onundur
indiği kucak sımsıkı sarmalayan sevgi bağıdır
çocuk krallar prensesler dünyası masal olmadan.
Gebze, 20.12.2012, Ünsal Çankaya