DURGUN GÖLÜN UYKUSUZLUĞU
Uzak ve durgun
Bakıyorsun.
Sapanca
Durgun ve uzak bir göl gibi
Duruluyor ufukta.
Unutulmuş söz, sahipsiz bir saz,
Çöl olduğunu duyumsuyorsun
Bakılmayınca.
Yol, orman, bina.
Her binada insanlar, insanlar yapayalnız.
Şehir şehir çoğalıyor yalnızlık,
Yalnızlık koca dünya.
Dağlar yükseliyor umutlarına,
Umutlar hüzün kuyularına
Çekiyor.
Karadeniz elden çıkmış tabanca,
Yeşil hızla değiyor maviliğine,
Gölgesinde o dağların
Vuruluyor.
Göl durgun, yorgun, göl fazlasıyla umutsuz
Kavuşmayı unuttuğu denizi
Görmüyor rüyasında.
Bir çocuk gibi
Uyusun göl, uyusun, uyusun
Büyütsün nilüferleri.
Sapanca, Gebze, 6,8 Ekim 2011, Ünsal Çankaya.
Akatalpa, Aylık Şiir ve Eleştiri Dergisi, Temmuz 2014, sayı:175