Tüm sokaklar kaybolsa, adımız unutulsa,
Sevinçle parlıyorsa gülen bakışlarımız,
O sevincin içinde kendi çocuk yansımız,
Aradığımız elbet ayna gibi çağımız.
Kaç numara takılsa da gözlükler,
Bir bakışta buluyorsak çocukluk izlerini,
Yaşlara sakladığımız bakışlar gizlemiyor,
Gizlemiyor sevinci gözümüzün dalışı.
Hayır, bu yaşlılar biz değiliz arkadaş,
Ak saçımız altında oynar çocukluğumuz.
Üç beş beden genişleyen endam değil yaramız,
Ancak sığıyor içine an ve anılarımız.
Gebze, 18.2.2017. Ünsal Çankaya.
Tmolos Edebiyat, Kasım 2017; Sayı:68.
