ÇATLIYOR SU
Hasedinden olsa neyse, inadından,
Kalbinin tam ortasından, çatlıyor su.
Bildiğimiz, arı duru akan su!
Çatlayınca göğe ermiyor başı, toprağa karışıyor,
Bilse çatlamaz, öz haline dönmezdi.
Emilen süt değildir o, insana varlığıyla
Suyunu unutturup, ayıran, susuzlukta.
Akan su da duran su da ana sütü değildir ki emilsin,
Aslan sütü der koyanlar, bardağa dolduğunda.
İçince dünyanın dönüşü denge, herkes iyi, saki güzel.
Kafalar sünger, kalpler taşa dönse de içenler güzel.
Su bile beğenir kendini şişip, çatlamıyorsa,
Dili ulaşıp destana, küfre dolanmıyorsa.
Sorunlarsa güzel değil, hiç değil!
İçip içip unutmalı sorunları, mutlaka.
Ve tanrılar diyor ki kaçın tüm sorunlardan,
Soruna çağırandan kaçın çok uzaklara.
Unutun kendinizi, unutun bendinizi,
Kalmaz sorun, siz onu unutunca.
İşte tam o sırada çatlıyor su, sığmıyor yatağına.
Sığınmıyor toprağa. Tutunmuyor buluta.
Çatlıyor. İnadından. İnanmıyor akmaya.
İnanmıyor buharlaşıp uçmaya.
Donuyor utancından.
Buz oluyor soğukla.
Çatlamazdı inan ki bir inansa kalbine sığmayana.
İnanmazdı, aklı galip sayarak. Ama akıl değişmiş!
Çatlıyor toprak gibi, çanak ve çömlek gibi.
Ne olup ne bittiyse tanrıları dinliyor,
Çatlıyor su, dönüyor batağına!
Gebze, 5.1.2020, Ünsal Çankaya
Şiiri Özlüyorum, Mart ,Nisan 2020, Sayı:94