GÖLGESİNDEN KAYBOLAN
Neredeyse çocuktum, masallara inanan
Her masalın sonuyla delice mutlu olan
O beyaz atlı prensti,
Atıyla gelmemişti.
Sevdim,
Seviyorum,
Seveceğim dedi
Gösterdi;
Gökyüzünü kaplıyordu elleri.
Masal aşıkların yeryüzü temsiliydi.
Prensestim, uykulardan uyandım,
Anlattığı her masala inandım.
Öğle vaktini kucaklıyordu zaman,
Arkasına koşuyordum durmadan.
Uzundu uzun; bir ömre bedel gibi,
Upuzun bir aşkın gölgesiydi,
Aşk için söyledikleri.
Hem sabah hem de akşam
Boyunu aşıyordu bu aşk.
Uzun uzun anlatsa da
Kısaydı masal.
Aşktı, mutlu başlardı.
Mutlu yaşanacaktı,
Hiç bitmeyecekti,
Öyle demişti.
Yine inandım.
Güneş battı,
Ay çıktı!
Gebze, 2.11.2014, Ünsal Çankaya.
Akatalpa Aylık Edebiyat Eleştiri Dergisi, Ocak 2015, Sayı:181