KINALI
Sel... Sel çılgınca sürüklerken dağları
Koşa koşa kaçışım, atlayıp taştan taşa
Boy yine bir parmakçık, yaş altı, bacak çırpı
Sırılsıklam oluşum, gök boşalırken hızlı.
Kucak kucak sevinçle, biraz kurumam için
Yün yorgana tam rulo, yüklüğe koydu ninem.
Çığlıklar büyüdükçe, çaresizlik içinde
Koşturdukça anneler, babalar ses olmuşken
İrileşen gözlerle, anlam arayışlarım...
Çalıp götürmüş sular karagözlü kuzumu
Ceylan emmim dövünür, tutamamış kızını
Ağıt ağıt anası, yaşla döver dizini.
Unutmuştum, çocuktum, unutmuştum adını
Kumru; kınalı kuzumun hiç bulunmadı izi.
Sel bir zaman durulmuş, koyda bulmuşlar seni
Bir mezarın var köyde, içinde çocukluğum
Ağlıyorum sessizce!
Gebze, 7.5.2008, Ünsal Çankaya.
Sincan İstasyonu, Ağustos 2008, Sayı:12