AYNALARDA KALMAYAN
Bir zamanlar görünürdün,
Yitmemişti ki yüzün yüreğimdeydi sözün.
Gözlerinin sevinci yansırdı gözlerime,
Sımsıcaktı ellerin, üşümezdi ellerim.
Yalnızlığı, yabanlığı arıyorsan şurada,
Tıpkı karanlığın gibi zincirli ellerine!
Doğruluğun doğumunu, iyiliğin varlığını
Niye unuttuğunu sen bile bilmiyorsun!
Dibindeyken bataklığın kendini kandırışının
Yarattığı dehşet hissim yükseliyor bilincime.
Kesinlikle dağlı dilin inceliğe kara çalı,
Anlamıyorum sandığın yanılgınsa büyümekte!
Aynalara bak ve kahrol sır değilsin sırtlarında.
Anımsamıyorlar seni, saklamaya ar etmişler!
İçlerinde tek ben varım varlığıma gülümseyen.
Sanılmasın sanki birden uzaklara kayıp gittin,
Yoktu aslın, yoktu ismin, yokluğa karıştı cismin,
Suretini gösteremez dünyadaki tüm aynalar!
Gebze, 23.8.2008, Ünsal Çankaya.
Ekin Sanat, Haziran 2022, Sayı:171