Balından çatlayan karpuz gibi su sızdıran testinin
Güzelliğine eş görüntüsünün derde deva,
Kalbe şifa yanından beslenirken kırıldım.
O hoyrat dilin ne söylediğini duymadım.
Fısıldadı sanırım, sonra duymadığımı anladı.
Öğrenemedim çünkü dudaktan okumayı.
Öteleyen seslere kapalıdır yüreğim,
Gözlerim bu yüzden fazlaca ihtar aldı,
Kulaklarım duymamaya ayarlı.
Böylesi iyiydi. Hiç söylenmemiş sayıldı.
Ama anladım ki yanlış yaşıyor, çok yaban!
Uzaklaştım, dokunulmaz yalnızlığıyla kaldı.
Çağ kör etti gözlerimizi, sağır oldu kulaklarımız,
Yabancılaştık iyimize, yerimiz kadar dilimize,
Güzel sözler neden kurşun geliyor bize?
Oysa insanca bir dokunuştur her dize,
İnsan insanın külüne muhtaç diye,
İyi gelsin için dertlerimize.
İstenmeyen zamana uzatmışım elimi, anlamadım,
İstemem demiştir belki, hızla sildim anılarımı,
Görmedim, duymadım, duymasam da anladım.
Yanılmıyorsam işte orada kırıldı kalbim,
Belleğim acıyla yandı, kıranı anımsamadı,
Yanılmıyor olsam...
Kalbe şifa olur muydu hiç zaman?
Gebze, 3.12.2016. Ünsal Çankaya.
Akatalpa, Aylık Şiir ve Eleştiri Dergisi, Aralık 2017, Sayı:216.
