Zor günlerden geçiyorsak eğer o zor günler geride kalacak demektir belki.
Belki de daha zor günler de ileridedir, bilmiyoruz bunu, görünmüyor henüz gidilen yolun sonu.
Ama iyi, ama zor, durmadan yürünen bir yoldayız işte.
Yürüyoruz. Ömrünü bize yoldaş edenler ile. Yolunu yolumuz bilenler ile.
Eğrimiz, doğrumuz, korkularımız, kaygılarımız, düşlerimiz, umutlarımız ile.
Kimi hızlı, kimi yavaş, kimi yorgun argın, kimi kez şevkle…
Yolumuz hep iyiye olsun, hep doğruya, hep güzelliğe diyoruz kalbimizle.
Yolumuzun sonu aydınlık, ferahlık olsun.
Değsin bir ömrü bu yolda yürümeye.
Arayan, soranımız olsun hâllerimizi, o hâllerimiz dünden iyi olsun her günümüzde.
Çok değil, az değil, kararında denilecek sürede ses alıp ses vermeyi bilmeliyiz her demde.
Hem de çok özletmeden, özlediklerimiz duyursun sesini, duysun sesimizi…
Sevmek çoğu zaman sadece özlemek ile yoldaş olmasın diye.
Uzaklarda yaşayanlara ulaşıp seslerimiz sevinçli, kahkahalı konuşmalar yapalım.
Çocuk zamanlarımızda kalan oyunlar gibi seslerimizle yankılanmaya hâlimiz olsun diye.
Çok ama çok uzaklara, uçmağa gidenlere ulaşmaz ki sesimizin sedası.
Ömrümüzde, gönlümüzde acılaşır yankısı.
Yol işte bu yankı varsa yokuştur.
Yokuşumu düze döndür ey tanrı.
Gebze, 12.5.2019, Ünsal Çankaya.
Afyon Kültür Sanat com, 12.5.2019