Ne tuhaf bir sözcük bu?
Ne mümkün!
Ne mümkün ki unutmak!
Söze konu ise doksan üç ve Madımak!
Her Temmuz yanıyorken
Aysan gülümsemesi,
Bezirci'nin ak saçı,
Ne mümkündür unutmak?
Akarsu’lar ve Kaynar çizgisinde Koçak’ın
Semaha dönüyorken gencecik yavrularla,
Hasret'in teli titrer akorduyla sazında.
Altıok'tan yaramız var şiirde,
Öyle ise nece olur unutmak?
İnsanlarımız yandı, yakıldı tüm semahlar
Utanmadı yakanlar, kayırıp, kollayanlar
Zaman aştı diyorlar, unutun yangınları!
Türkülerimiz sustu, ağıtlar yakıyoruz,
Yok sayanlar çoğaldı, hâlâ dönüyor dünya!
Ne mümkün! Ne tuhaf!
Nasıl olur unutmak? Nasıl başarıyorlar!
Unutmak, yakışmaz ki yüreğiyle insana!
Gebze, 1.7.2012, Ünsal Çankaya
Tmolos Edebiyat, Temmuz, Ağustos 2017, Sayı:64,65.
