Dokunsanız yıkılırdı bir anda,
Üstünkörü çattığım çatı, ördüğüm duvar,
Öylesine derme çatma, baraka.
Büyüttüğüm sevdamı barındırsa,
Saklamazdı yalnızlığın yükünü,
Dağılırdı tüm bulutlar havada.
Ağırlaşan yükümü taşımıyorlar artık,
Toprağımı harmanlarken bir yanda
Kırılıyor kanatlarım, kolum da.
Ayarsız mengenesiyle umarsız umutlarım,
Sıkıyorlar her gece aysız kalan gecemi,
Göz bebeklerimi çalıp uçuşuyor yıldızlar.
Bir bilseniz üşüyor dünya bensiz kalınca,
Derman diye umduğumuz odlar küle dönüyor,
Altında köz kalmıyor körüğü yırtılınca.
Kırılan düşlerime çarpıyor tüm duvarlar,
Yine de su ekliyorum içimdeki kuyuya,
Çekebilsem doymak için çorak topraklarıma.
Gebze, 25.1.2009- 2025, Ünsal Çankaya
KIYI Dergi, Nisan, Mayıs, Haziran 2025, Sayı:324
