MENEKŞE YILLARIN ANIMSADIĞI
Her tomurcuğunu gözlüyorum gizlice,
Mırıldanarak açıyor çiçeğini menekşe.
Güneşe uzanıyor, aydınlığa, özlemle.
Doğam doğallık diyor çiçekliğin diliyle.
Boynum bükülüyor deyişlerine.
Kuralların hiçlendiği ülkemde.
Karanlığa asfaltlandı sokaklar.
Ön tekerin peşinde zıplıyor arka teker,
Ana kural kitabına uymaya en yeminli
Baş çekiyor o kitabı delmede!
Git gide zorlaşıyor ülkemizde yaşamak
İnsan değil, hayvan olsan, bitki de...
Doğayı unutanlar artıyor yükseklerde.
İnsanı unutanlar artıyor hükümlerde…
Zamanaşıyor karanlık aydınlığın üstünden,
Zamanla tükeniyor yürekteki umutlar
Fer kalmıyor gözlerde.
Menekşelerimin çıldırdığı bir zamanda oluyor bunlar
Menekşelerimin rengarenk açtığı mevsimlerde.
Bu yüzden unutuyorum yalnızlığımı,
Solarken gün sarısı, eriyorum maviliğin içine.
Ben yabanım, menekşem hercai değil, her deminde,
Çok mahzun ve anımsıyor bunu yıllar geçtikçe.
Gebze, 15. 8 2020, Ünsal Çankaya.
Eliz Edebiyat, Haziran 2021, Sayı:150