BOŞLUK
Su sızdıran bir testinin boşluğuna doluyorum,
Boşluğuna, avuç içinin.
Gölgeler uzanıyor yarınıma, güne, geceye.
Sığamıyorum sensiz, anlamıyorsun!
Bir balonun içine doluşan ezginin hoşluğuyla,
Yokluğunun omuz başına geliyorum yıllardır.
Şarkılar eksiliyor içimden, sözler yitiyor,
Müziğim bitiyor, duymuyorsun!
Maskelere gizlediğin anlamsızlığa çarpıyor yüzüm,
Kaç dilde solduğunu anlatmaya üşeniyorum.
Yine de yüreğimi veriyorum yalnız gününe, almıyor,
Ardından bir yaşam daha veriyorsun, biliyorum!
İçim tersine döndürülmüş kaplumbağa çaresizliği,
Özlemin doluyor kabuğuma, dönmeye gücüm yok.
Esse diyorum, gürlese, yağsa, dönerim elbet,
Rüzgâr duruluyor birden, içimde öleceğim!.
Korkuyorum, soluğumun her zerresi bir hançer ciğerime,
Yılanlar atıyor kavlarını, dağlarım yıkık, ırmağım taşkın.
Parmakla sayılsa da mutlu günler yaşadım, yaşamalıyım.
Bu belki son baharım olacak, unutulmaz, son, aşkın!.
Uzanıyorum toprağına, telaşımda serçe şenliği,
Dağılıyor elimde yokluğunu imleyen boşluk.
Toprak bu, nasıl da biliyor yaşam emen testiyi.
Çözülüyor hecede sensizliğim, çözülüyor ölüme.
Gebze, Nisan 2006, Temmuz 2020, Ünsal Çankaya.
Ekin Sanat, Kasım 2020, Sayı.167