YAŞARKEN ÖLÜNMESİN
Bir kuru dal gibi kalakalırsın, yitenin ağacın, kökünse eğer,
Sararır, gazele döner, yanarsın, hazanda dökülen yaprak misali.
Dağını kaybetmiş kar gibisindir, çağını kaybetmiş bir ömür gibi,
Yetmez teselliye dünya dilleri, bağları bozulan güle dönersin.
Bazen yaşıyorken ölür büyükler, yiter bellekleri, görmez
sevgiyi.
İncinir yüreğin, gidişine mi, seni mutsuzluğa terk edişe mi?
Acısı ölümle eşit değil ki, unutulmaz bu nedenle kederi,
Ah babam, ölmeden unutuverdi, anıları yitti, öldürdü beni!
Gebze, 19.1.2006, Ünsal Çankaya.
17.10.2023, Gerçek Edebiyat.com