Ölüm her anına eşlik eder insanın
Beni unutma der kalp atımında.
Ondan kaçış yoktur doğumdan sonra.
Uzun yolda yolcular uyurlar otobüste,
Çoğu kez konuşmadan bakılır sağa sola.
Pusup kalmışsa hepsi, bagajdadır sanduka.
Uçaklar kalktığında inecektir mutlaka,
Konuşmaya değmeyecek zamanda.
O da taşır bir tabutu gökteki ak bulutla.
Bir tren kaç çığlık atar son durağı öncesi,
Kaç istasyon yolcular, karşılar onu ya da?
Rayların tarrakası ninnidir sandukaya!
İnsan yolculuğunda konuşur iç sesiyle.
Gelmişiyle... Geçmişiyle... Geleceğiyle.
En çok şimdisiyle yapar kavgayı,
Şimdisiyle barış yapar sonunda.
Bütün yolculuklar yol istemez ki,
Yolsuz kalır dünya ölüm anında!
Gebze, 5.12.2012, Ünsal Çankaya
Gerçek Edebiyat com, 23 Mart 2021
