GÜNEŞE ÇIKART BENİ
Sanki bendim yazdığın, çocuksu düşlerimdi, yaşansın istediğim.
Yüreğimden geçeni yalnız sen biliyordun,
Düşlerimi doğrayan keskin giyotinleri.
Bir bir resmediyordun masalsı dizelerde, mutlu sonlar uydurup,
Gerçek olsalar diye, inan buna diyordun, inan başaracaksın,
Bir gün elbet yaşanır, sen de yaşayacaksın.
Yalnız sen biliyordun doğrulmaya kalkmadan takılan çelmeleri,
Mutluluğu çok gören haset çemberlerinin çıkarttığı engeller,
Say ki Çin işkencesi, ömrün nakaratıydı, bitmeyen hikâyesi...
Yine de unut dedin, yine de umut, bir gün yaşayacaksın,
Rengârenk düşlerini, kurduğun hayalleri.
Unut ki ıslanasın sevinç yağmurlarında, kalan ömür yeterli,
İnan sen de hak ettin, hiç değmesin yüzüne mutsuzluğun gölgesi.
Gölgeler içindeyim, hiç bitmiyor karanlık, gölgeler içindeyim
Üşüdüm karanlıkta, buz kesildi yüreğim, ellerim buz kesildi.
Bu nasıl bir üşümek ki yok başka bir tarifi,
Ne olursun, ne olursun, tut elimden, güneşe çıkart beni!
Gebze, 16 Nisan 2009, Ünsal Çankaya.
Avusturya, Viyana, TUNA DERGİSİ- Temmuz-Ağustos 2019, Sayı:4
Kadı Burhaneddin'den Günümüze Hukukçu Şairler Antolojisi, 4.Baskı
http://tunadergi.com/kultur-sanat/siir-ve-sair/gunese-cikart-beni/