"İnsan bazen ağlamaz mı bakıp bakıp kendine." Edip
Cansever
EN İYİSİ
İnsan bu, dipsiz kuyu, insanlıksa umduğu,
Bazen yüzüne bakar ağlar, bazen içine.
Bir ağlatanı varsa hele, değme,
Durmaksızın ağlar nice ağlama dense.
Bir dokunmaya bakar taşması, söz, göz, saz ile,
Bir türkünün nakaratı neşeyle yükselince,
Hoyratların aştığı dağlar delindiğinde,
Anımsattığı anlar her nereye çekerse.
Sevdiğini görse ağlar, görmeyince de,
Özleyince ağlar, yanındayken de.
Kavuşur ağlar, küser ağlar, barışır ağlar,
Acıya sevince karışır ağlar,
Su olmak isteğiyle!
İçindeki insanı susuz kalmasın diye,
Kovası da kendi olur, bardağı, çıkrığı da,
Irmağı da kendi olur, kaynayan pınarı da.
En iyisi çağladıkça içine akmasıdır,
İçindeki kuyusu doyana kadar.
İnsan bu, dipsiz kuyu, insanlıksa bulduğu,
Ağlar durur dolmak için, dolup bir gün taşmaya.
Gebze, 15.5.2012, Ünsal Çankaya
Gerçek Edebiyat, 3.5.2023