BANA ANLATMA ACIYI BİLDİĞİM SEVGİ DİLİ
Bana anlatma denizi, içindeyim, derinliği içimde,
Bilirim çağlayanları, erinmeden sürünürüm peşinde.
Dağları anlatma bana, anlatma, dağdağası dağılmıyor,
Birikiyor içime!
Nasıl çocuk kalınır anlat, öğrenmeliyim,
Nasıl çoğalır sevgi alınıp vermeyince?
Biliyorsan söyle, üretmek, bölüşmek bunca güzelken,
Kin niyedir, ekeni biçeni kim, geliri kazancı ne?
Sevdaları anlatma, en iyi bildiğim sevgi dilidir.
Ama anlat nasıl sığar yüreğine insanın,
Kan dökerek sevinme, yok ederek mutluluk,
Hiç mi üretmiyor onlar doğa bereketiyle?
Bana çiçekleri anlat, nasıl böyle renk ahenk,
Dünyanın her yerinde, apayrı türleriyle açıyorlar öylece?
Her mevsime bin çiçek açıyor da durmadan,
Kokuları mutluluk salıyor yüreğime?
Barışı anlat, ama barış dediğimizde ne gelmeli aklıma,
Niçin buluşmuyor ki arzusu yüreklerde?
Niçin büyüyor acılar barışsız ülkelerde,
Ölüm, ölüm haykıranlar niye bitmiyor söyle?
Niye vuruluyor yurdum, yarası savaştan değil,
Niye kalbimiz hep kırık, kırığı aşklardan değil,
Niye böyle acılıyız, elimiz kolumuz bağlı,
Öldük mü sanıyorlar ki kalkamaz mıyız ayağa?
Çok yanıp, çok yıkılsak da umutsuz muyuz ki anlat,
Çünkü iş yıkmakta değil, yapmak olmalı yurdumda.
Attilâ İlhan şiiri kalk ve diren demiyor mu,
Bu yurdu kuran Ata’mız rehber değil mi daima?
O barışı kurduğunda saray yapıp, keyif mi çattı,
Buğday konuştu her akşam yurttaşıyla, sofrasında.
Gebze, 26.12.2006, Ünsal Çankaya
Gerçek Edebiyat com, 17.2.2023