GÜNEŞTEN İADE
(ŞİİRLE D'İNLEYENE)
Alfabeyi öğrendiğinde
Ne çok tümce biriktirmiş içinde.
Tüm suskunluğunu söküp kökünden
Şakıdığı 'Bülbül Ağırlığı'nı dinledik şaşkın.
İyi saklamış ‘Harfleri', tümcesinden saklamış yüreğine,
Ödünç almış her birini, dokumuş ince ince.
'İadesi İçindir' dediğiydi içindeki ipeğin.
Dokunduğu yerlere değil, dokunmadığı ellere.
Dağıttı bir zaman sonra inleyen şiirlerle.
Anımsadıkça fotoğraf karelerine hapsedilen yüzleri,
İnsanın içine dokunan yüz yıllık kederleri
Bu kederle gülümseyebilmeyi, renklerin soluvermesini '
Öylesine' diye başlayıp anlattı isteyene.
İğde kokularıyla koşulan 'Denizler Ötesi'nden
Denizler ötesine 'Kırık Ses'ler yoğunlaştı sesine.
Soluk mavi bir gökyüzü altında
Özlemi arttıkça arttı, aynı güneşte kavrulup,
Farklı tuzdan derine işleyen serinliklere.
Çalmazken kimseden sevinç, kaybetti kalbindekini
Yağmuruyla yıkarken o 'Mavi Gece'leri
Yalnızlık dökülüyordu boş 'Eller'ine.
Bir "Beni sev!" saklasaydı keşke dağarcığında,
Bir "Seni seviyorum!" diyebilmek, ipeksi bir güneşe.
Aynı denizin sevgiyle okunduğunu bilmek bir de.
'Yanılgı'lar vurgunu, 'Kendinde Kalan'ın rengiyle
İade etti tüm sözcükleri 'Harman' zamanı,
'Kankalem Resimler'in 'Ahşap Sessizliği'ne.
Şimdilerde hırkasını sırtına çekti, bulutları özlüyor
Ve haikular yazıyor salyangoz sessizliği, işçiliğiyle.
İzi kalacak gümüşten, izlemeyi bilene.
Öyleyse, 'Sözcükleri yeniden gözden geçirelim',
Onun hep yaptığı gibi, tuzumuz olsun denizine.
Şair gönensin diye, hem de şiiri ölmesin diye!
Gebze, 25.8.2008, Ünsal Çankaya.
Ekin Sanat, Eylül 2020, Sayı:155