DÜĞÜM GORDİON DEĞİL DE ÇÖZEN İSKENDER
Bak bu taş ömrümüze kılıç kesmez ilk düğümü bağlayan zorbaların kalıtı.
Bu taş akına düşer gözlerimizin, yaşlarımız nasıl gizlenir, sırlar nasıl izlenir?
İnsan insanlığını mermi çukurlarında saklıyor, duygusallığını kuyularında.
Saysalar ki hiçliğimizin değeri sıfır, son saydam taş yüreğimde törpüdür!
Özgürlüktür diye beklediğimiz yarın, gel ah benim yarım acım, gel, yakın!
Dinmiyor yüreğimde dinmiyor sızı, insanlığımızı çalıyor derinleştikçe sanrı.
Tüm oyunlarda geçemediğimiz çizgilerin berisinde ebedir hep cinsiyetimiz,
Ki yenilgilerimizin zemherisi sunaklarında, kan gölümüzden ötesi buz!
-tekerleme yakışır avazımıza; takılıyor taşlar parmağımıza,
tek değil beştaş oynayacağız, sattık çocukluğumuzu hevalarına -
Bedenimizle basılacak mezarımızda taşlar bağırlarına,
Ön yargılarıyla çarpılacak utançlar;
Suratlarına!
Oğluna söylemesin madem Ali Asker; düşe yazılsın,
Acı küçük iken derin,
Büyürse ağrı.
Anlamadıkları şu; aykırılıkların insancıllığı nasıl gizlenir insandan?
İnsanın insandan yalnızlığı barut tozunda patlıyor!
Aşk acısı Kibele'nin göğüslerinde düğümlenen süte yazılsın;
Hiçbir aşka acımıyor doyuramadığımız karanlığın tanrısı!
Gebze, 6.10.2008, Ünsal Çankaya.
Ekin Sanat, Mayıs 2016, Sayı:124