OKUMAK VE UNUTMAK
Okumayı öğrenip masallarda yaşadık.
Kimi zaman izleyen kiminde kurgulayan,
Kahramanın zihnini çelmeye çabalayan,
Kötüleri masaldan çıkartmayı başaran
Gizli kahramanlardık.
İçine girdiğimiz şiirler okuduk biz.
Her dizede şairle el ele tutuşarak,
İmgelerde ürperip, sevinip, şaşırarak.
Şiirdeki anlamı yıllarca aradık biz,
Duygusuna su olup çölünde kavrularak.
İçine girdiğimiz evler, odalar vardı.
İçine daldığımız sevgiler, pişmanlıklar.
İçimizde yaşardı mutluluk ve acılar,
Kalbimize sızı kalan ayrılıklar uzarken
Evler, odalar bilirdi gülmeyi ve susmayı.
Anladım ki herkesin aradığı benziyor.
İnsan kendini buluyor okuduğunda.
İnsan kendini biliyor yaşadığında.
Anlamlar üst üste çarpar insanı
Yazan kalbini koyduysa yazdıklarına.
Ve sonra unutuyor aradığını,
Dalgınlıkla, hastalıkla, yaşlandığında.
Henüz bunama yoklamamışken beyni,
Dağılıyor zihni bunların kuytularında,
Kuytuların karmaşık uzamlarında.
Üşenmeyip bu yüzden yazmalıyız olanı,
Yarattığı etkiyi saklama duygusuyla.
Kimi zaman okunsun diye başkalarınca,
Ya da yaşanmışlığı bulup anımsamaya,
Kilitlenen defterler çeyizlik bohçalarda.
Yaşa ve unut gitsin, kalan büyütür seni,
Sevenlerin kalbinde bir avuç yerin varsa.
Üşenirsek gam değil, tasa etmek boşuna!
Kim anımsar masalı, masalından kaçanı?
Ya da almaz mı toprak anları unutanı?
Gebze, 21.2.2021, Ünsal Çankaya.
Üvercinka, Mart 2022, Sayı:89