İyiler tez ölür, göğnür özümüz,
Göğ ekine yanan Yunus dilinde.
Anayı atayı yakar o ateş;
Adı zulümdür.
Ne erkek arıyordur ne de derdi dişidir,
Bilmeden gidilir hep, bir tuhaftır o ülke.
Sınırda parolaya zaman deyip geçilir.
Yine de iyilerden sona kalır kötüler.
Ata binmek bilmeyip atlarını vuranlar,
Türkü yakamayınca söyleyeni yakanlar,
Ayın şavkını görüp onu pula sayanlar,
Günü sayılıyorken ölümsüzlük umanlar.
Çünkü insan ölümlüdür alna yazılmıştır yasa,
Hükmü veren doğa ana kırar kalemi canlara.
Oysa kadınlarımız daha çok öldürülür,
Ruhları param parça edilir yaşıyorken,
Bedenlerle düşleri ellerinde değildir.
Giden de kalan da çoktan ölüdür,
Düşleri gülüşleri katledilmiştir.
Anladığımız çaresizlikte
Vuran kıran ise düşman yarımız.
Bu yüreğimizin unutmayan yanıdır.
Sımsıkı bağlanan gözler ağlasın.
Gebze, 21.2.2015, Ünsal Çankaya
Akatalpa, Aylık Şiir ve Eleştiri Dergisi, Haziran 2015. Sayı: 186.
Gerçek Edebiyat com, 30.5. 2015.