GRİ KEDİLİ SOKAK
Her gün akşam kurşundan da ağırdır hava,
Gri bir sis, bungun bir pus, ıssızlık eşliğinde ağar sokağa.
Adımları yorulmuştur çocukların, kadınların, adamların.
Anahtarlar telaşla sokulur kilide kapılarda, aralanır,
Fırlar kediler sokağa, öfkeli, sarkık bıyıklarıyla.
Kediler mırlar, hırlar köpekler; başlar dağdağa.
Sonra dağdağa bunalır kendi dağından,
Sızar çatılardan kör odalara.
İçlenir devinim, yorulur kavga,
Azalır mırıltı, uslanır sevda.
Yorulur insan, yorulur insandan, geceye kaçar.
Gece karanlığı avutmaktadır,
Karanlık hayalleri.
Dönülmez akşamın ufku henüz yoktur sahada.
Yakamozlar ise yakamoz olamamıştır daha.
Sözlükler suskunlukları pazarlar yalnızlara.
Albümlerde sararır fotoğraflar, her geçen yılda,
Grileşir anılar, unutulur isimler, yüzler, ardı ardına.
Bir kez daha yenilir insan,
Bir kez daha, o eski yanılgısıyla.
Derlenir, toplanır ve kendi kalbine sığar,
Umutlarıyla.
Gökte yıldız, ay yoktur,
Göz çukurları da benzer dipsiz kuyuya.
Vakit geçtir, nasıl geçersen geçtir.
Sokak lambalarını kargalar yakar.
Gebze, 27.11.2015, Ünsal Çankaya.
KIYIDİLİ SANAT EDEBİYAT DERGİSİ,
Eylül-Ekim, Kasım,Aralık 2018, Sayı:7-8
Tefo ile İnsan, Veysel Gültaş, Sayfa:77