AZALAN SU
İlk mavi doldurmuştu varlığıyla ömrünü
son maviyi götürüp bıraktın yalnızlığa.
Seni de tükettiler sonunda bir yudumda
buharlaşıp kurudun yağmurlar azalınca.
Öyle çok özlettin ki beklendiğin limanda
gözlerimiz kayboldu grileşen ufukta.
Şimdi yeniden doğup buz gibi pınarından
dereler, ırmaklarla büyüyorsun dağlarda.
Çağlayıp koşuyorsun denize katılmaya
enginlerde kaybolup, maviyi çoğaltmaya.
Gebze, 12.1.2009, Ünsal Çankaya
Tmolos Edebiyat, Sayı 29. Ağustos 2014