HOŞÇA KAL ÖMRÜM
Kim öldürse anlardım, duyup da üç gün sonra, anlardım öldüğümü,
İnanırdım ölümün eli uzunluğuna!
Buz gibi sulara meylim kalmadı, susuzluğumsa dinmez suya boğulduğumda.
Doğduğum suları unutmazdım ya kim öldürse inanırdım, anlardım,
Ölümü bekliyordum yalnızlığımla!
Bir muavin defteri heceliyorken dilim işletmesi kapandı dediler sonsuzluğun.
Oysa yarılamadım düşsel hesaplarımı, Z raporu almadım canlı çarpışmalarda.
Sanmam kimsem kalmamış arkamdan üzülecek, ağlamasın denilecek kimsem de!
Duyulmuyormuş ama yalnızların ölümü, üç günden önce kesin, fazlası da olası.
Öyle umarsızım ki beni terk ettim bana, kitaplarım olmadı, şiirim unutulur,
Yatmaya yer aramadım yıkılası dünyada, ne kuş tüyünden yatak ne yıldızlar altında.
Anlasana kaçılmıyor düşte bile kendinden, yakaladığım benim, yargıladığım da ben.
İnfazımda hücrelere mahkum edip kendimi, kır kalemi diyorum indirimler yerine!
Delice çırpınırken karabasan içinde, uyanıp da hayra yorup gördüğümü kendimce,
Yaşıyorum diyordum, oğlum var, sevdiğim var, asıl şiirim onlar!
Hoşça kal ömrüm benim, vedasız gidemem ki, uyanınca anladım infazım eksik benim,
Hesapladım hepsini, tamamladım günleri, geceleri unutup uykumu öldürdüm ben!
Gebze, 27.8.2008, Ünsal Çankaya.
Afyon Kültür Sanat com, 6.3.2022