"Bir çiçek mi koparacaksın,
Çiçekle vedalaşmalısın." İhsan Üren
FESLEĞENLER UNUTUR
Her gün konuştum onunla, çabucak büyü diye
Okşadım yaprağını, avucumla, sıkmadan.
Yerleşti saksı boyunca, uzandı göğe dalı,
Kıyamazken dokunmaya çiçeğe durdu biraz.
Susuz kaldığında yandım, nasıl unuttum diye,
Sevincimdi fesleğen, vedasız soldu gitti.
Toprağında kuru dallar, yaprakları çürüdü.
Saksısıyla ağladım kırılıp, dökülünce.
İnsan öldüğü zaman da işte böyle oluyor.
Ardında ürkek bakışlı fotoğraflar kalıyor.
Yaşamla değil de sanki bağı bizle kopuyor,
Kalan ölüm denen şeye bu yüzden inanmıyor.
Son bir diyeceği bekler artta kalan kim ise,
Bir gülüşe eklenecek sevgi, özür ve bakış.
Birçok soru kalır sonra keşke ile büyüyen,
Giden sonsuza uçmadan sorulsaydı denilen.
Özledikçe bilenen bir hançerdir eldeki,
Anımsanır ukdeler, bellektir yenilenen.
Oysa zaman galiptir, insanın soruları
Unutulur zamanda, mevsimlik çiçek gibi!
Fesleğenler tez küsermiş susuz kaldıklarında.
Kokusunu yitirirmiş, unuturmuş seveni.
İnsanlar da unutuyor son sözler edilmezse,
Vedasız unutuyor, hançer kalbe girmeden!
Gebze, 12.10.2014, Ünsal Çankaya.
Eliz Edebiyat, Ekim 2021, Sayı:154