SENDEN ÖNCE

SENDEN ÖNCE

Senden önce kendimden gitmeyi öğrenmiştim.
Derleyip topluyordum düşünceleri,
Kesip biçiyordum yalnızlığımı.

Ölçüsü, kalıbı belli, dikişi kolaydı gidişlerimin.
Banaysa kayboluşum, yalnız banaysa hele,
Çarçabuk dönüyordum içime,
Yitmiyordum ki!

Seni gördüğüm anda ellerimi ürperten
Derecesiz sevinçler bulduydum içlerine.

Ne iz sürdüm öncene ne giz koydum sonraya,
Ne söz aldım önceden ne düş kurdum sonraya.
Sensin dedim, seni deyip de geldim,
Hazırlıksız çıktım da geldim!

Gözlerin gülümsüyordu alamadım kendimi.
Ellerin sıcacıktı, dokundum, dağılıp kaldım.
Yol iz bırakmadım arkamda, git desen de gidemem,
Her gülüşüm sen oldun inan sende kayboldum!

Gebze, 9.7.2008, Ünsal Çankaya.
Afyon Kültür Sanat com, 13.12.2021