TAÇSIZ İNSAN
Zalimleşiyor zamanla yitince insanlığı,
Harcıyor peş peşine bela kurşunlarını.
Kurtlar, kuşlar, böcekler,
Çiçekler ve ağaçlar alıyor paylarını.
Ölüm hissi parça parça yayılıyor dünyaya.
Zulüm oluyor yaşamak taçsız yaşayanlara.
İstenen, beklenense bu değil ki zamanda.
Taç çocuğa yaraşır bir masalı oynarken.
Bir de narın ucundan gülümser bakanlara.
Kimi narlar çatlar dalda kurtulur taht iminden.
Kimi kurur, döker onu özenmesin insanlar.
Ölünce nar ağacından korkuluk yapıyorlar.
Sökmüyorlar kökünden, yakmıyorlar ocakta.
Nar ağacı her masalda yer bulan bir güzeldir.
Yaşıyorken günaydındır çiçeği ve dalıyla.
Acısıyla gülümsüyor korkuluk çatılınca,
Omuzunda besleniyor kötülüğün kılavuzu kargalar.
İnsan taçsızdı doğarken, insanlığıyla duru,
Kalbine taç değildi zulüm hükümranlığı.
Söküp atsa kalbini döner mi insanlığa,
Güler mi nar ağacı çatlayan narlarıyla?
Gebze, 25.7.2020, Ünsal Çankaya.
Üvercinka, Haziran 2022, Sayı:92