BASAMAK
İlk basamaktaymışçasına
Yeniden başlıyorum saymaya.
Çıkarken çakıl taşları boyadığım,
Yitirmemek adına izlerini.
Sevdalarımın.
Bir sen kalıyorsun.
Bütün bütüne,
Yitiyor yaşadıklarım.
Kimsenin
Ellerini unutmayacağım sanmıştım.
Adını...
Çıktığım kadar ineceksem, uzun,
Basamaklı bir yoldayım,
Ağır adımlarım.
Ağır!
Ağır geliyor yaşamak.
Yeri geliyor bulutlar bile ağır.
Ağdığında yüreğim ıslansa da,
Bakamıyorum maviliğine gökyüzünün.
Bakamıyorum aydınlığına yüzünün.
Duruluğuna.
Gölgelenmesine dayanmak zor geliyor.
Geliyor ve dayanıyor yüreğime elleri sevginin.
Ellerin geliyor aklıma ağır ağır, gözlerin.
Yüreğime ağır geliyor yokluğu ellerinin.
'Haydi gel, kollarımı açtım, bekliyorum'
Desen bir kez!
Desenlerinden renk uçurur,
İnerdim yelden hızlı, çıkışımdan hızlı.
İnişimle çıldırırdı ağır basamaklar.
Kahkahalar sinerdi.
Hiç ağır basmazdı sokaklar,
Yalnızlıklar, yabancılıklar!
Ağır basamazdı
Yüklerim,
Gündeliklerim.
Bırakıverirdim soluğumu özgür, çığlığımı sevinç.
Tutar
Ağırlığınca kucaklardım sevgilim sözlerini.
İlk kez sevileceğim için;
İlk basamaktaymışçasına!
Gebze,10.9.2007, Ünsal Çankaya
Akatalpa, Aylık Şiir ve Eleştiri Dergisi, Nisan 2015, Sayı:184.